Kiedy paragon może być podstawą zapisów w księdze podatkowej?

 

Dowody księgowe, które mogą stanowić podstawę do wpisu do księgi podatkowej określa §12 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz.U. z 2014 r. poz. 1037). Są to m.in. faktury, faktury VAT RR. Rachunki, dokumenty celne. Zgodnie z § 13 rozporządzenia za dowody księgowe uważa się również dzienne zestawienia dowodów (faktur dotyczących sprzedaży) sporządzone do zaksięgowania ich zbiorczym zapisem, noty księgowe, dowody przesunięć, dowody opłat pocztowych i bankowych.

Przypadki w których można dokonać zapisu w księdze na podstawie paragonu określa § 14 ust 4 i 5 rozporządzenia. Są to:

  • zakup w jednostkach handlu detalicznego materiałów, środków czystości i bhp oraz materiałów biurowych (z zastrzeżeniem § 14 ust.2 rozporządzenia).
  • Wydatki poniesione za granicą na zakup paliwa i olejów.

Paragon taki musi jednak być zaopatrzony w datę i stempel (oznaczenie) jednostki wydającej paragon oraz określać ilość, cenę jednostkową i wartość za jaką dokonano zakupu. Na odwrocie paragonu podatnik musi uzupełnić jego treść, wpisując swoje nazwisko (nazwę zakładu), adres oraz rodzaj (nazwę) zakupionego towaru.

Jeżeli zakup dotyczy innych artykułów niż wymienione powyżej, podatnik nie może ich dokumentować za pomocą paragonu i powinien od sprzedawcy zażądać wystawienia faktury.